Ο ποιητής μοιάζει ν’ αρνείται (και δικαίως) να συμμεριστεί τον περιρρέοντα ζόφο και την εγκατεστημένη θλίψη μιας μίζερης εποχής, μια σχεδόν επιβεβλημένη κοινωνικά συμπεριφορά που προστάζει τη μόνιμη κατήφεια, την επιθετικότητα, την κακεντρέχεια. Επαναλαμβανόμενα κλικ του φακού ακινητοποιούν ένα αίσθημα και μια αίσθηση από το κλείστρο του αληθινού ματιού – κι όχι από την οθόνη κάποιου κινητού που αναλώνεται σε αναρίθμητες ναρκισσευόμενες αναπαραγωγές του εαυτού του. >>>
