«Να, καλέ μου φίλε, που αναγκασμένος από της επιτίμησής σου τον έλεγχο, πασχίζοντας να δείξω ποιος πρέπει να είναι ο ποιμένας, ζωγράφισα την εικόνα ανθρώπου ωραίου, αν και είμαι κάκιστος ζωγράφος, εγώ που ως πλοηγός οφείλω να οδηγήσω άλλους στην ακρογιαλιά της τελειότητας, ενώ ακόμη βρίσκομαι και παλεύω στων αμαρτιών μου τα κύματα».Με αυτά τα λόγια απευθύνεται ο Γρηγόριος Διάλογος στον φίλο του Ιωάννη Ραβέννας, συμπυκνώνοντας το νόημα του «Ποιμαντικού Κανόνα» ως θεολογικής αποτύπωσης και περιγραφής του άριστου ποιμένα που μέσα από τις αρετές του αντικατοπτρίζει το αρχέτυπό του, τον μοναδικό Καλό Ποιμένα.
