Ένας παλαίμαχος χειρουργός
αναπολεί τις δυo ζωές του·
πριν και μετά το «σημείο μηδέν».
Συντροφιά με τα όνειρα και τις αναμνήσεις του,
αντικρίζει μια αυλαία χωρίς χειροκρότημα.
Ο χρόνος που του έχει απομείνει περισσεύει.
Η δεύτερη ζωή του
δεν ήταν παρά μια παράταση χρόνου.
Το μοτίβο πάντοτε το ίδιο.
Ο γρίφος πάντοτε ο ίδιος:
Πώς θα προσπεράσω
τον κήπο που δε μένει ακίνητος·
πώς θα φτάσω στο χιονισμένο, μαγικό βουνό.
Κι η απάντηση πάντοτε η ίδια:
εσύ· το άγγιγμα του χεριού σου·
τα παιδιά μας – αυτά με μεγάλωναν,
αυτά με μεγάλωσαν.
