“Είναι αλλόκοτο”, σκέφτηκε στοχαστικά, “φοβερά αλλόκοτο, το ότι τα δέντρα θα μου έδιναν μια τέτοια αίσθηση μιας αμυδρά διαφαινόμενης, αχανούς ζωής: Την ένιωθα ιδίως, το θυμάμαι αυτό, στην Ινδία• το ίδιο και στα δάση του Καναδά, αλλά ποτέ στα μικρά αγγλικά δάση μέχρι που ήρθαμε εδώ. Και ο Σάντερσον είναι ο μόνος άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου ο οποίος την νιώθει κι αυτός. Δεν το είπε ποτέ ξεκάθαρα, αλλά ιδού η απόδειξη”, και στράφηκε πάλι προς τη ζωγραφιά που αγαπούσε. Ένα ηδονικό ρίγος ασυνήθιστης ζωντάνιας διαπέρασε το κορμί του ενώ κοιτούσε. “Αναρωτιέμαι, μα το Δία, αναρωτιέμαι”, συνέχισαν οι σκέψεις του, “κατά πόσο ένα δέντρο –αμμ– με κάθε αποδεκτό νόημα που μπορεί να έχει αυτή η λέξη– είναι ζωντανό. Θυμάμαι κάποιον άνθρωπο των γραμμάτων πολλά χρόνια πριν που μου είπε ότι τα δέντρα ήταν κάποτε κινούμενα πλάσματα, ζωικοί οργανισμοί κάποιου είδους, που έστεκαν ασάλευτα για τόσο καιρό τρεφόμενα, κοιμώμενα, ονειρευόμενα ή κάτι τέτοιο, στον ίδιο τόπο, μέχρι που τελικά έχασαν τη δυνατότητα της μετακίνησης από εκεί...!”