Η λογοτεχνία είναι μια ψυχρή και κακότροπη νύφη. Τους αγκαλιάζει μεν όλους όταν πέσει η νύχτα, ερωτοτροπεί ασύστολα μαζί τους, αλλά κάθε καινούργιο πρωϊνό είναι έτοιμη να τους παραδώσει στη λήθη, προκειμένου να υποδεχτεί το ίδιο κιόλας βράδυ τον επόμενο εραστή της. Και οι συγγραφείς το γνωρίζουν εκ προοιμίου, αλλά συνεχίζουν να συρρέουν στη θύρα της, ευελπιστώντας ότι θα είναι εκείνοι που θα τη γοητεύσουν, θα τη τιθασεύσουν και εκείνη θα τους ανταμείψει με δόξα και διάρκεια πολλών χρόνων. >>>
Στο Τούνελ, σύντομο μυθιστόρημα του Ερνέστο Σάμπατο, έχουμε ένα έγκλημα ερωτικού πάθους. Ένας ζωγράφος σκοτώνει τη γυναίκα που ερωτεύτηκε. Μαθαίνουμε πρώτα το συμβάν του φόνου μέσα από την αφηγηματική φωνή του θύτη. Ύστερα και αναδρομικά, από την ίδια αφηγηματική φωνή, μαθαίνουμε όλες εκείνες τις ζωτικές λεπτομέρειες που πύρωσαν τον πόθο του ήρωα και τον οδήγησαν στο έγκλημα. Ο ζωγράφος, λοιπόν, γίνεται συμπαθής. >>>
Αυτό το μικρό κείμενο είναι, με τον τρόπο του, πολλά μικρά κείμενα, αλλά κυρίως είναι δύο μικρά κείμενα. Ο αναγνώστης καλείται να διαλέξει μία από τις ακόλουθες δυνατότητες: είτε το διαβάζει μια κι έξω, είτε να αρχίσει να διαβάζει κατά σειράν, και να τελειώσει στην §6 (αφήνοντας στην κριτική των τρωκτικών τις υπόλοιπες §), είτε να αρχίσει να διαβάζει από την §13, και μετά να ακολουθήσει τη σειρά που υποδεικνύεται κάτω από κάθε §. >>>
