Αρχές της δεκαετίας του ’90 γνώρισα τον Χρήστο Δεσύλλα.
Αφορμή υπήρξε η έκδοση του δεύτερου βιβλίου του –το μυθιστόρημα Αχ, Αντριανή– που πρωτοκυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη.
Ήταν ένα χειμαρρώδες μυθιστόρημα και ακόμα και σήμερα εξακολουθώ να πιστεύω όσα και τότε είχα γράψει: «Η άνεση της γραφής, η αβίαστα πλούσια πλοκή, οι ολοζώντανοι ήρωες… Όλα αυτά είναι επόμενο να σε κερδίσουν αναγνωστικά. >>>
