Ο νεότερος υποκειμενικός λυρισμός, όπως ξεκίνησε από τους ρωμαντικούς κι όπως αργότερα παγιώθηκε από τους συμβολιστές και τους πρώτους μεγάλους μοντερνιστές, αντιπροσωπεύει μία σπάνια εσχατιά στην δυτική τέχνη. Ίσως είναι κάτι περισσότερο από μία εσχατιά στην τέχνη: είναι και μία εξερεύνηση της ψυχικής ενδοχώρας.
Είναι αλήθεια ότι με την ανάδυση του καθαρόαιμου μοντερνισμού και των ποικιλώνυμων «εμπροσθοφυλακών» του, η συνεισφορά των συμβολιστών στην αισθητική μεταπολίτευση που σημάδεψε τον 20ό αιώνα, πέρασε κάπως σε δεύτερο πλάνο. Κι αυτό μολονότι οι ίδιοι οι κορυφαίοι μοντερνιστές, από τον Έλιοτ ώς τον Πεσσόα και από τον Οκτάβιο Πας ώς τον Γιώργο Σεφέρη ανέκαθεν υπογράμμιζαν τις οφειλές τους σ’ εκείνους. Με τον τρόπο του, έναν τρόπο πολυσχιδή όπως είδαμε, και ο Βαρθαλίτης αυτό έκανε ώς τώρα, μας τις υπενθύμιζε επανεντάσσοντάς τες στα σημερινά συμφραζόμενα. >>>
