Η Ευδοκία παρακολουθώντας τα παιδιά της να πλατσουρίζουν εκείνη την ηλιόλουστη µέρα στα ήρεµα νερά του ποταµού ένιωθε σχεδόν ευτυχισµένη.

Δεν ήθελε πολλά. Τα όνειρά της ήταν λίγα, µικρά, καθηµερινά. «Πόσο θα ήθελα να ήµασταν πάνω σε µια βάρκα µέσα στο ποτάµι και να µας πάει όπου θέλει!» είπε στον άντρα της. «Τα ποτάµια, Ευδοκία; Είναι σαν τις ζωές µας! Μπορεί έτσι, ήρεµα, να µας οδηγήσουν στον παράδεισο και µπορεί µε µια µικρή µπόρα να µεταµορφωθούν σε χείµαρρο και να µας παρασύρουν στην κόλαση». «Και πού είναι αυτός ο παράδεισος, Γιάννη; Θα ήθελα πολύ να πάω!» του είπε. Ο παράδεισος, όµως, έµοιαζε άπιαστο όνειρο για τους Έλληνες του Πόντου εκείνα τα χρόνια. Η οικογένεια του Γιάννη και της Ευδοκίας θα χρειαστεί να περάσει µέσα από την κόλαση για να φτάσει στον δικό της παράδεισο και να µείνει ενωµένη.

Άµεση, ειλικρινής και τρυφερή, η ιστορία του Γιάννη και της Ευδοκίας µιλά για τους απλούς ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν στη δίνη πολέµων και πολιτικών, αλλά και για τον ουρανό που νόµιζαν ότι είναι µεγάλος και θα µπορούσε να τους χωρέσει όλους κάτω από τη σκέπη του.