Τα προγράμματα οικονομικής προσαρμογής που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα έχουν αποτύχει να δημιουργήσουν τους αναγκαίους μετασχηματισμούς για μια διατηρήσιμη έξοδο της χώρας από την κρίση χρέους. Το οικονομικό και κοινωνικό κόστος της εφαρμογής τους είναι μεγάλο, ενώ παράλληλα συσσώρευσαν στην οικονομία ακόμη υψηλότερο δημόσιο χρέος. Η αποτυχία τους αποδίδεται στο γεγονός ότι ο σχεδιασμός τους στηρίχθηκε στις σαθρές ιδέες του κυρίαρχου παραδείγματος οικονομικής πολιτικής, το οποίο χαρακτηρίζεται από έλλειμμα ρεαλισμού. Ο σχεδιασμός τους και η υλοποίησή τους δεν έλαβαν υπόψη τα βασικά θεσμικά και διαρθρωτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας. Απαίτησαν από την Ελλάδα να προσαρμοστεί στις υποθέσεις τους. Αυτό μπορούσε να γίνει μόνο μέσω ενός συνδυασμού απάτης και αυταπάτης. Η επικοινωνιακή καλλιέργεια θετικών προσδοκιών αποτέλεσε το μηχανισμό πολιτικής χειραγώγησης της κοινής γνώμης ώστε να αποδεχτεί την εφαρμογή των Μνημονίων ως μονόδρομο για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Η α(υτα)πάτη των προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής είναι οι δύο όψεις της απόσπασης της οικονομικής πολιτικής από την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας.
