Ο Antonio Machado τον ονόμασε «άγγελο της αληθινής ποίησης» και ο Dámaso Alonso «έναν μεγάλο ποιητή με φωνή μοναδική» που με το έργο του «εγκαινιάζεται η μοντέρνα ισπανική ποίηση». Ο Pablo Neruda από την μεριά του, γράφει γι’ αυτόν, τους παρακάτω στίχους:

«Γλυκιά φωνή μεγάλη, καρδιά θλιμμένη!...
Της δυστυχίας ήλιε, αφέντη της βροχής!»

Γιος της Ανδαλουσιανής γης ο Gustavo Adolfo Bécquer έζησε μια ζωή σκληρή, γεμάτη κακουχίες, μια ζωή που σμίλεψε τον χαρακτήρα του, προικίζοντάς τον με την ευαισθησία και την πνευματικότητα που αποπνέουν οι στίχοι του. Η σκληρή πραγματικότητα της ζωής του, πολύ συχνά τον οδηγεί στην αναζήτηση καταφυγίου στον κόσμο της φαντασίας και των ονείρων, έναν κόσμο που τροφοδοτείται διαρκώς από την ζώσα δύναμη του έρωτα. Του έρωτα ως θεμελίου, τόσο των ανθρωπίνων σχέσεων (εξιδανίκευση της γυναίκας), όσο και της σχέσης με το Θείο (εξιδανίκευση του Θεού). Δημιουργεί έτσι έναν κόσμο φανταστικό και συνάμα γοητευτικό, όπου αναμιγνύονται όνειρο και πραγματικότητα, συνειδητό και ασυνείδητο, ζωή και ποίηση: «Μου είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζω ποια πράγματα έχω ονειρευτεί και ποια μου έχουν αληθινά συμβεί».

[Απόσπασμα από τον πρόλογο του Περουλή Σακελλαρίδη]