Πλησιάζοντας τώρα στην άκρη του νερού, σκέφτηκα να βγάλω τα παπούτσια µου. Και τότε το είδα. Στην αρχή νόµισα πως το έκανε ο αέρας. Ότι µετακινούσε κόκκους άµµου χτίζοντας ένα γλυπτό εν κινήσει. Έ́να πολύ χαµηλό κι εφήµερο γλυπτό, σχεδόν στην επιφάνεια της άµµου, που απλωνόταν γρήγορα. Γη και αέρας συνοµιλούσαν σε µια γλώσσα ακατάληπτη, κι όµως αντιληπτή.
Σκύβοντας να δω καλύτερα στο εσπερινό φως, διαπίστωσα πως ήταν έντοµα. Πολύ ψιλά, σε µια ανοιχτόχρωµη απόχρωση της άµµου που τα έκανε ακόµη πιο δυσδιάκριτα. Ήταν παντού, κι όλα µαζί ανέβαιναν προς τα µέσα. Κινούνταν εκτελώντας µικρά άλµατα – ένα σάλτο κάθε φορά, πράγµα που δηµιουργούσε την εντύπωση ότι σηκώνεται άµµος µε τον αέρα. Σε λίγο άρχισα να τα βλέπω όπου έπεφτε το µάτι µου. Από πούέβγαιναν; Ήταν µια µεταγλωττισµένη πληµµυρίδα.
Τα 24 γράµµατα, και πίσω από κάθε γράµµα ένα έντοµο και οι άνθρωποι µε τους οποίους διασταυρώθηκε. Ένα αλφαβητάρι εντοµολογικό, εµπνευσµένο από την Ευρώπη που γοητεύει, την Ευρώπη που απογοητεύει. Κάθε γράµµα κι ένας αυτοτελής µικρόκοσµος, µαζί και τµήµα ενός όλου.
