«Παραξενεύει, ίσως, ο τίτλος της σειράς ομιλιών που σκοπεύω να δώσω.Πρόθεσή μου είναι να αντιδιαστείλω αυτό που ο C.S. Lewis ονομάζει “Churchianity”, δηλαδή “της Εκκλησίας”, προς την αληθινή διάσταση της χριστιανικής μας ταυτότητας και να δείξω πόσο πολύ το πρώτο στοιχείο κυριαρχεί μέσα μας και γύρω μας, καθώς και πόσο ατελείς είμαστε ως χριστιανοί. Το θεωρώ, πράγματι, πολύ σημαντικό καθήκον μου. Χρόνια τώρα στοχάζομαι πάνω στη διαφορά αυτών των δύο, όχι θεωρητικά αλλά ερευνώντας τη δική μου ζωή, εξωτερική και εσωτερική».
(Απόσπασμα από το βιβλίο)
Η Εκκλησία, όπως σημειώνει ο π. Αντώνιος, δεν είναι κρυψώνα που κρύβεσαι δραπετεύοντας από τη ζωή. Είναι το εφαλτήριο για να βγεις στον κόσμο. Δεν κυνηγάς σε αυτήν τον Θεό, για να τρυπώσεις κάτω από το ιμάτιο της παντοδυναμίας Του και να εισπράξεις την υψηλή προστασία Του. Δεν είναι κάλυψη η Εκκλησία, αποκάλυψη είναι. Δεν είναι τόπος λησμονιάς των προβλημάτων αλλά μνήμης του Θεού. Είναι το σπίτι του ανεπιθύμητου, του κυνηγημένου, του χλευασμένου Χριστού, που διώκεται και απορρίπτεται απ’ όλους και αναπαύεται και κατοικεί εκεί που είναι δύο ή τρεις μαζεμένοι στο δικό Του όνομα. Σε αυτό το σπίτι μπορούμε να αγγίξουμε την αγάπη Του ή να μας αγκαλιάσει η παρουσία Του, όπως αγκάλιασε τον σαραντάρη, στρατευμένο άθεο του βιβλίου...
(Από την Εισαγωγή του π. Σπυρίδωνος Βασιλάκου)
Στο νέο αυτό βιβλίο ο Αντώνιος Bloom, μητροπολίτης του Σουρόζ, με λόγο κρυστάλλινο παραδέχεται ότι το εκκλησιαστικό γεγονός σαπίζει, αν οι χριστιανοί δεν εξέρχονται από την ασφάλειά τους κι αν δεν εισέρχονται στον κόσμο σαν πρόβατα εν μέσω λύκων με μόνη απαντοχή τους τον Κύριό τους – όχι για να τους προστατέψει από τον θάνατο, αλλά για να τους ικανώσει να πεθάνουν τον χαριτωμένο θάνατο χάριν άλλου! Μέσα από τα λόγια του κατανοούμε τη δύναμη που γιγαντώνεται ως αδυναμία, ως εκούσια παραίτηση από τη δύναμη.
(Από το Επίμετρο του Θανάση Παπαθανασίου)