Η κρεοφαγία ως γνωστόν συνδέεται µε τη δυνατότητα καταλύσεως συγκεκριµένου είδους τροφής σε σχέση µε τον ετήσιο τακτικό χρονικό προσδιορισµό της µη επιτρεπτής κατανάλωσης κρέατος (Νηστεία), ως καθιερωµένης θεσµοθετηµένης Παράδοσης στο χώρο της Εκκλησίας. Στην παρούσα µελέτη εξετάζονται οι επιτρεπτοί χρόνοι και οι ενδεδειγµένες περιστάσεις κατανάλωσης κρέατος, ενώ για πρώτη φορά προβάλλονται, µε βάση το ερευνηθέν πηγαίο υλικό, άγνωστες, µέχρι τώρα, άκρως ενδιαφέρουσες πτυχές του ζητήµατος. Ειδικότερα ερευνήθηκε εξαντλητικά το αυξηµένου κύρους πηγαίο υλικό των Ιερών Κανόνων και των Πρακτικών των Οικουµενικών Συνόδων.
Πέρα από τη θεωρητική-Θεολογική διάσταση του ζητήµατος, η πρακτική αξία των πορισµάτων της έρευνας θεωρείται αυτόνοητη, δεδοµένου ότι παρουσιάζεται επιστηµονικά και µε συστηµατικό τρόπο όλο το φάσµα του ζητήµατος, όπως, παραδείγµατος χάριν, η αποχή από την κατανάλωση κρέατος καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους για λόγους ασκήσεως και εγκρατείας ή η απαγόρευση κατανάλωσης συγκεκριµένων ειδών κρέατος («θηριάλωτον», «θνησιµαῖον», «πνικτόν» κ.λπ.). Παράλληλα, προβάλλονται οι περίοδοι κρεοφαγίας αλλά και νηστείας ως ζητήµατα ευρύτερης εκκλησιαστικής τάξεως που καταδεικνύουν την ενότητα της Εκκλησίας και αποτελούν µαρτυρία της «ἐν ἡµῖν ἐλπίδος» στον σύγχρονο κόσµο.
