Ένα βιβλίο για τον εθελοντισμό και τον εθελοντή ως ηθικό πολίτη. Οι κρατικές και ευρωπαϊκές πολιτικές γύρω από τον εθελοντισμό στις αρχές του 21ου αιώνα, συμβάλλουν στην ενίσχυση ενός μοντέλου κοινωνικότητας στον δημόσιο χώρο, μιας «κοινωνικότητας πολιτών». Ωστόσο τα σχέδια για την προώθηση του εθελοντισμού είχαν μικρή απήχηση στην Ελλάδα. Βασισμένη σε συμμετοχική παρατήρηση σε δύο οργανώσεις, τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και την Εθελοντική Εργασία Αθήνας, η παρούσα εθνογραφική μελέτη προτείνει μια εναλλακτική ερμηνεία για την «ατροφικότητα» του εθελοντισμού. Το βιβλίο επεξεργάζεται δύο διαφορετικά μοντέλα για τον εθελοντισμό: τον «ανθρωπιστικό» και τον «μαχόμενο». Πολύ πριν από την «έκρηξη της αλληλεγγύης» στην Ελλάδα στον καιρό της «προσφυγικής κρίσης», το βιβλίο επικεντρώνεται στους εθελοντές και τους ακτιβιστές που βοηθούν πρόσφυγες. Η «αγάπη», η «αλληλεγγύη» και η «φιλοξενία» είναι τα κύρια ιδιώματα που συγκροτούν τη δημόσια δράση και τις σχέσεις των εθελοντριών και των ακτιβιστών με τους πρόσφυγες τους οποίους συνδράμουν. Αυτές οι έννοιες βρίσκονται άλλοτε σε αντιστοιχία και άλλοτε σε σύγκρουση με την ηθική υποκειμενικότητα του εθελοντή που προωθείται εκείνη την εποχή. Στο βιβλίο παρατίθενται τα διαφορετικά οράματα που συνθέτουν οι εθελόντριες και οι ακτιβιστές για μια κοινωνία «αγάπης» και «αλληλεγγύης».