«Αλήθεια, σε μια εποχή που η διεθνής τάση και πρακτική υπαγορεύει την ενοποίηση του γνωστικού αντικειμένου των κοινωνικών επιστημών είναι θεμιτό κάποιοι κλάδοι να περιφρουρούν τα σύνορά τους σαν να ήταν ιδιοκτησίες; Σε μια εποχή που πνέουν καταλυτικά οι άνεμοι της διεπιστημονικότητας, αντί να κατασκευάζουμε ανεμόμυλους, να χτίζουμε τείχη προστασίας του γνωστικού μας αντικειμένου και του ίδιου του κλάδου που υπηρετούμε;
Ίσως τελικά το ζήτημα της (ανα)συγκρότησης των γνωστικών αντικειμένων να είναι πιο επιτακτικό και από εκείνο των θεωρητικών-μεθοδολογικών (ανα)συνθέσεων διεπιστημονικού χαρακτήρα, αλλά, όπως και να είναι, δεν είναι ζητήματα άσχετα μεταξύ τους. Το αντίθετο.
Εάν δεχτούμε, λοιπόν, την ενότητα των κοινωνικών επιστημών, το θεωρητικό-μεθοδολογικό ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί σε διεπιστημονική βάση και το ζήτημα των γνωστικών αντικειμένων όχι με όρους ιδιοκτησίας και ουσιοκρατικής αντίληψης, αλλά σε μια βάση διεκδίκησης ενός ενιαίου πεδίου που ορίζεται με μια ολική αντίληψη, στο πλαίσιο της οποίας οι όποιες διαιρέσεις, ταξινομήσεις, ιεραρχήσεις, καταμερισμοί εργασίας κ.λπ. έχουν συμβατικό χαρακτήρα και δεν είναι παρά εργαλεία δουλειάς, με στόχο μια συνολική σύλληψη και ερμηνεία του ενιαίου γνωστικού αντικειμένου…»
(Από την Εισαγωγή)
Το μέλλον της λαογραφίας, το γεφύρωμα του χάσματος, η τομή των συνόρων που χωρίζουν τους κλάδους της λαογραφίας και της ανθρωπολογίας και οι γόνιμες συναντήσεις τους στα διεπιστημονικά σταυροδρόμια βρίσκονται στο επίκεντρο των κειμένων αυτού του συλλογικού τόμου.
