Φωνή που εμφανίζεται και μετά χάνεται. Φωνή που μιλάει και ΑΥΤΟΣ την ακούει. Αισθάνεται μόνος, φοβάται, τρομάζει, σαν φύλλο κουνιέται, μετέωρο σε ένα κλαδί, σε ένα δέντρο μεγάλο, με ρίζες βαθιές, κρυμμένες στο χώμα. Αναζητά ανθρώπους, δικούς του, που έχουν αλλάξει, που παραμένουν ίδιοι, που πάνω τους ο χρόνος αστράφτει. Να χτυπούσε η πόρτα τώρα.
Kάθε φορά που έχουμε μια ανάλογη διαφοροποίηση των απλών και τετριμμένων τεχνικών της αφήγησης, κάθε φορά που ένας συγγραφέας μοιάζει να ανακατεύει τα υλικά του, εστιάζουμε την προσοχή μας στο αποτέλεσμα, κυρίως στο εύρος και το βάθος της ανατροπής, με την ελπίδα ότι θα δούμε την ευφάνταστη νέα λογοτεχνία να ανατέλλει. Το Μυθιστόρημα του Θωμά Συμεωνίδη θα μπορούσε να συνοψισθεί μέσα στο έργο του εξωφύλλου. >>>
