Κι όμως όφειλε να έχει αφήσει ένα σημάδι. Μπήκα στο σπίτι της όπως οι ντετέκτιβ στις ταινίες ή όπως οι νεκροί στα όνειρα. Υπήρχαν ίχνη χεριών. Πολλά ίχνη χεριών. Ακούμπησα πάνω τους κι έκλαψα σαν μωρό παιδί. Σας δείχνω ό,τι βρήκα κατά την κρίση μου ταξινομημένο. Τα χέρια της δε θα τα ξαναβρώ ποτέ.
Η συνεπής διαφύλαξη βιωματικού υλικού στη δεξαμενή της ατομικής και της συλλογικής μνήμης έδωσε για άλλη μια φορά την ευκαιρία στην κοινότητα των αναγνωστών να συναντήσουμε τη Φρίντα Λιάππα (1948-1994), που πέρασε και πάλι μέσα από τον συνωστισμό της πολιτισμικής αγοράς σαν μια φευγαλέα παρουσία στον αντικειμενικό, υλικό κόσμο με αφορμή την επανέκδοση της συλλογής των διηγημάτων της υπό τον τίτλο Η μυστηριώδης ασθένεια (πρώτη έκδοση: 1985). >>>
