Λέξεις Απόκρημνες

Precipitous Words

Δημητριάδου, Διώνη

Μετάφραση: Crist, Robert L. || Λαλά - Κριστ, Δέσποινα

Εξώφυλλο/εικαστικό: Καραντώνη, Χριστίνα

Κυκλοφορεί

ISBN: 978-618-83096-1-6

Μικρές Εκδόσεις, Αθήνα, 2017

Γλώσσα: Αγγλικά || Ελληνική, Νέα

€ 12.00 (περ. ΦΠΑ 6%)

Βιβλίο, Χαρτόδετο

17 x 22 εκ., 240 γρ., 112 σελ.

Σύντομη περιγραφή

Η μνήμη, τα πρόσωπα, η γλώσσα, η ποίηση.

Δίγλωσση έκδοση με μετάφραση στα Αγγλικά από τον Robert Crist και τη Δέσποινα Λαλά - Κριστ.

Περιγραφή

Βιβλιοκριτικές

Φάντη, Χρύσα, «Θηρίο ή Θεός» της Διώνης Δημητριάδου – Στα βήματα του Οιδίποδα, bookpress, 08/10/2023

Στη νουβέλα με τον τίτλο Θηρίο ή Θεός, η Δημητριάδου διαπραγματεύεται τα υπαρξιακά και αναπάντητα ερωτήματα που έθετε και στα προηγούμενα έργα της (Παλίμψηστη του λύκου μου μορφή, Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος, Ο βιωμένος χρόνος, Λέξεις απόκρημνες, Δήμιου και δημιουργού 36 αγχόνες επί χάρτου, Ο ποιητής διάγει εσώκλειστος, κ.α), εδώ με λόγο περισσότερο αναλυτικό και σε κάποια σημεία αμιγώς δοκιμιακό. «Πώς γίνεται ό,τι έχω χάσει, πάλι μέσα μου να είναι, πάλι να το νιώθω σαν το πιο «δικό μου», μια απώλεια κερδισμένη; […] Κάποτε ήθελα να είμαι ολόκληρος μέσα στον κόσμο […]. >>>

Κουτσουμπέλη, Χλόη, Διώνη Δημητριάδου: «Λέξεις απόκρημνες», diastixo, 23/05/2017

Ο ποιητής και ο χορευτής ήταν ο τίτλος ενός βιβλίου του Νάσου Βαγενά. Υπάρχει ένας μοναχικός χορός, ο χορός των μαχαιριών, γράφει η Διώνη Δημητριάδου στην πολύ ενδιαφέρουσα δίγλωσση συλλογή της. Ένας χορός που χορεύεται μόνο από έναν, στις βαθιές ώρες της νύχτας, ένας χορός με τον εαυτό, μέσα στο τραύμα. Ο ποιητής είναι μύστης στο Ελευσίνιο Μυστήριο της γραφής. Από τι υλικό είναι φτιαγμένα τα ποιήματα; αναρωτιέται η ποιήτρια. >>>

Κυριακής Αν. Λυμπέρη, «Μια λύπη έχω χρεωθεί σχεδόν από παιδί», bookpress, 14/05/2017

Η λήθη, ναι, φροντίζει να καταργήσει αυτά που πονούν. Και οι λέξεις συχνά σε βαστούν απ τους γκρεμούς, μπορούν να καθησυχάσουν και να ημερέψουν την καρδιά που υποφέρει. Δηλώνει επίσης τη διεκδικητική της στάση, ποιητική ή και ζωής: σε τούτο το παιχνίδι όσο θυμάμαι πάντα τα μαύρα ήθελα / μαχητικά πιόνια εκ φύσεως διεκδικητικά. Όμως αισθάνεται πως όσο προχωρεί ο βίος και επέρχεται η ωριμότητα, αφήνοντας κατά μέρος το απόλυτο, επιβάλλεται μια συμφιλίωση με τον εαυτό πρωτίστως, αλλά και με τον απέναντι. >>>

Add: 2018-01-22 17:40:07 - Upd: 2023-11-16 11:05:51