Αναμφίβολα ο ζωγράφος Γιώργος Γουναρόπουλος κατέχει μια σημαντική θέση στην ιστορία της νεοελληνικής ζωγραφικής. Ανήκει, άλλωστε, στη γενιά των καλλιτεχνών που καθόρισε και προσδιόρισε τον χαρακτήρα της ελληνικής ζωγραφικής του 20ού αιώνα. Είναι η γενιά του Παρθένη και του Μαλέα, του Βυζάντιου, του Μπουζιάνη, του Λύτρα, η οποία προσέθεσε στις ακαδημαϊκές καταβολές τη σύγχρονη αντίληψη για την τέχνη. Ζωγράφοι που διαμόρφωσαν με το προσωπικό τους ύφος, αλλά με κοινές αφετηρίες και εικαστικά οράματα, την πολυφωνία της νεοελληνικής τέχνης.
Ο Γουναρόπουλος υπερέβη σχετικά γρήγορα τις ακαδημαϊκές επιδράσεις της Σχολής των Αθηνών και των παρισινών πρωτοποριών για να καταλήξει σε μια απόλυτα προσωπική γραφή, τα πρωτογενή στοιχεία της οποίας μπορούν να αναζητηθούν στον ιμπρεσιονισμό και στον συμβολισμό, στον σουρεαλισμό και στη μεταφυσική ζωγραφική. Ωστόσο, στάθηκε πάνω από σχολές και ρεύματα, εξαιτίας της ύπαρξης στη ζωγραφική του ενός έντονου προσωπικού λυρισμού και ενός ποιητικού ύφους με το οποίο συνένωνε τον μύθο με την πραγματικότητα. Η πλαστικότητα της γραμμής του, το πλούσιο χρωματικό λεξιλόγιο με τις λεπτές τονικές διαβαθμίσεις, η συμβολοποίηση του χώρου και των μορφών και το εσωτερικό φως που προσδίδει διαφάνεια και διαύγεια στα έργα του, αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά του ιδιαίτερου ύφους του Γουναρόπουλου, τα οποία έχουν επισημανθεί από τους μελετητές στην πλούσια βιβλιογραφία για τον ζωγράφο, που περιλαμβάνει μονογραφίες, καταλόγους εκθέσεων, λεξικά καλλιτεχνών, συλλογικούς τόμους, λευκώματα, καθώς και άρθρα περιοδικού και ημερήσιου τύπου.
Το περιεχόμενο του παρόντος βιβλίου συμπληρώνει ουσιαστικά την υπάρχουσα βιβλιογραφία σε τρία επίπεδα: επικαιροποιώντας τις πληροφορίες για τη ζωή και την καλλιτεχνική δραστηριότητα του καλλιτέχνη με βάση τα σύγχρονα ερευνητικά και εκθεσιακά δεδομένα, αποκαλύπτοντας νέα ευρήματα που αφορούν σε αδημοσίευτο αρχειακό υλικό από το Αρχείο Τώνη Σπητέρη του Τελλογλείου Ιδρύματος Τεχνών Α.Π.Θ. και φωτίζοντας επιμέρους ζητήματα θεματολογίας, μορφολογίας και τυπολογίας που είχαν ακροθιγώς έως τώρα θιχτεί. Η συγγραφέας, έχοντας πολύ καλή εποπτεία του υλικού σε μεγάλο εύρος και βάθος, χειρίζεται το θέμα εστιάζοντας σε ζητήματα που αναδεικνύουν πτυχές της προσωπικότητας του Γουναρόπουλου ως ατόμου και ως ζωγράφου διατυπώνοντας εύστοχες κριτικές παρατηρήσεις. Ιδιαίτερα πρωτότυπο είναι το μέρος της συλλογής, κατηγοριοποίησης και κριτικής ανάλυσης των υπογραφών του καλλιτέχνη.
Πρόκειται συμπερασματικά για πολύ ευπρόσδεκτη συμβολή στη γνώση για τον ζωγράφο και το έργο του γραμμένη με διεισδυτική δεινότητα, ενάργεια και ακαδημαϊκή ευσυνειδησία.