Με τον φακό των λέξεων και των αισθημάτων
Και τη στιγμή εκείνη
που συλλογίζεσαι πως είσαι μόνος
έρχονται και κάθονται μέσα σου
τόσοι χαμένοι κόσμοι
που λίγο να σκύψεις στα ναυάγιά τους
μπορείς να ξεχαστείς τα βράδια σου
σαν πειρατής χωμένος σε θησαυρούς που χάθηκαν
σε μια σταγόνα αναβολής
«Σαν πειρατής»
Ένα χρόνο μετά την ποιητική της συλλογή Φωνήεντα στο περίπτερο η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου επανέρχεται με τη Χειμερία ζάλη για να μιλήσει για τους ανθρώπους που υπάρχουν πια χωρίς τα ίχνη τους σε μια εποχή μιας χρήσεως.
«Στο ταξίδι της λογοτεχνίας υπάρχει πάντα μια διαδρομή με θέα τη θάλασσα των λέξεων. Κι ο τελικός μας προορισμός αχνοφαίνεται στον ορίζοντα όχι σαν άφιξη που πρέπει κανείς να διεκπεραιώσει αλλά σαν μια συνεχής αναχώρηση προς άλλες ανεξερεύνητες διαστάσεις της γλώσσας και της ψυχής», έλεγε πριν λίγο καιρό στην αντιφώνησή της η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου, σε παρουσίαση του έργου της, στην Αθήνα, στο Σπίτι της Κύπρου. Αυτό το μεγάλο ταξίδι στον χώρο της ποίησης με αποσκευές της τον λόγο και το συναίσθημα, τις διάφανες, λες από γυαλί και κάποτε εύθραυστες, ευσυγκίνητες λέξεις της η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου προετοιμάζει σε κάθε δουλειά της επώδυνα και καρτερικά επιμένοντας να μιλά για ό,τι σημαντικότερο στη ζωή: τον άνθρωπο.
Βαθειά ανθρωποκεντρικά και εναγώνια υπαρξιακή ποίηση γεμάτη συμβολισμούς, εικόνες, συναισθήματα: άλλοτε μοναχικά, κάποτε ερωτικά, με αίσθημα προδοσίας, αλλά και ελπίδες προσμονής.
Κράτα μια σκάλα στο μυαλό/ για τ’ ουρανού την είσοδο κινδύνου σημειώνει σ’ ένα από τα ποιήματά της η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου, ενώ σ’ ένα άλλο παρομοιάζει τον κόσμο με υδρόγειο σφαίρα:
Ο κόσμος είναι σφαίρα
κάποιας σύγχρονης Πυθίας
από άνεμο φλύαρο αντεστραμμένη
Κοιτάζει μέσα
ανώδυνα στο μέλλον να καθρεφτιστείς
και ξαναζείς οδυνηρά το παρελθόν σου
Ποίηση ακριβής, μεστή, συμπυκνωμένη, ποίηση μέτρου και ρυθμού αναζητά την παρηγορία μέσω της τέχνης:
Πάρε ψωμί, πάρε αντίδωρο
Βρέξε τη σκέψη με κρασί
Μέθυσε την πίκρα
Και κάτσε ύστερα να την ακούς να τραγουδάει
Είναι μια θεία κοινωνία τούτη η μέρα…
