Ο Μάλκολμ έτρεξε στα κάγκελα του κλουβιού. «Μαμά! Μπαμπά! Μπερτ! Παππού! Λίμπι!» φώναξε. «Εγώ είμαι! Ο Μάλκολμ!»

«Γουάου! Αυτή η μαϊμού είναι τέλεια για Instagram!», είπε η Λίμπι, έβγαλε το κινητό της και γύρισε για να έχει πίσω της το κλουβί. «Σέλφι με μαϊμού!» «Όχι!» είπε ο Μάλκολμ. «Δεν καταλαβαίνετε!»

«Χα, χα! Τι αστείο μαϊμουδάκι!» είπαν η μαμά του και ο μπαμπάς του. «Κοίτα το χαζούλικο χοροπηδητό του. Πολύ αστείο…!»

ΣΤΟΝ ΜΑΛΚΟΛΜ ΔΕΝ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΖΩΑ.

Το οποίο είναι πρόβλημα γιατί η οικογένειά του τα λατρεύει. Στο σπίτι τους έχουν πολλά ζώα. Αντιθέτως, ΔΕΝ έχουν πράγματα που αρέσουν στον Μάλκολμ. Όπως το λάπτοπ που ήθελε για τα γενέθλιά του.

Το μόνο φωτεινό σημείο στον ορίζοντα είναι η εκδρομή της έκτης τάξης, για την οποία ο Μάλκολμ δεν περίμενε ότι θα έδιναν χρήματα οι γονείς του. Να όμως που βρίσκεται στο σχολικό λεωφορείο και κατευθύνεται προς... οχ, όχι. Μια φάρμα.

Στη φάρμα ο Μάλκολμ μαθαίνει πολλά για τα ζώα. Μαθαίνει πώς είναι πραγματικά να είσαι ζώο. Πώς είναι να είσαι διάφορα ζώα, μάλιστα... Αυτό τον κάνει να σκέφτεται διαφορετικά. Και να μιλάει διαφορετικά. Και να τρώει διαφορετικά. Και, ε, να μυρίζει διαφορετικά. Αλλά θα μπορέσει να γίνει πάλι όπως ήταν πριν;

ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ... ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΣΑΙ.