Στη νουβέλα με τον τίτλο Θηρίο ή Θεός, η Δημητριάδου διαπραγματεύεται τα υπαρξιακά και αναπάντητα ερωτήματα που έθετε και στα προηγούμενα έργα της (Παλίμψηστη του λύκου μου μορφή, Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος, Ο βιωμένος χρόνος, Λέξεις απόκρημνες, Δήμιου και δημιουργού 36 αγχόνες επί χάρτου, Ο ποιητής διάγει εσώκλειστος, κ.α), εδώ με λόγο περισσότερο αναλυτικό και σε κάποια σημεία αμιγώς δοκιμιακό. «Πώς γίνεται ό,τι έχω χάσει, πάλι μέσα μου να είναι, πάλι να το νιώθω σαν το πιο «δικό μου», μια απώλεια κερδισμένη; […] Κάποτε ήθελα να είμαι ολόκληρος μέσα στον κόσμο […]. >>>
Από την εισαγωγή, λοιπόν, προετοιμαζόμαστε για έναν συνεχή και επώδυνα βιωμένο χρόνο («ο βιωμένος χρόνος σε συνέχειες»), ένα τραύμα της ύπαρξης χρόνιο, και γι’ αυτό τραγικό. Και όντως, αυτός ο «σε συνέχειες» αβίωτα βιωμένος χρόνος, φαίνεται να αποτελεί, αν όχι το κύριο, ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά των κειμένων που ακολουθούν. Ιστορίες αλλόκοτες, κρυπτικές και με έντονο το δοκιμιακό στοιχείο, ηθελημένα ασαφείς και άλλες πιο ακριβείς και λεπτομερειακές, οι τελευταίες εν είδει προσωπικών καταθέσεων. >>>
Ο χρόνος, Ο βιωμένος χρόνος, καταμερισμένος σε «Μικρές ιστορίες», απασχολεί σοβαρά τη Διώνη Δημητριάδου στο ομώνυμο βιβλίο της. Ασφαλώς, ο παρελθών χρόνος, ο βεβαιωμένος, ο υπάρξας κι εκείνος ο παρών χρόνος, ο ακαθόριστος ακόμα κι απροσδιόριστος, με την έννοια ότι δεν ξέρουμε τα όριά του, δεν έχει ολοκληρωθεί. Ωστόσο ο Χρόνος χωρίς τον Χώρο είναι απροσδιόριστος, ανύπαρκτος. Το μέλλον, όπως και ο μελλοντικός χρόνος, είναι έννοιες είτε κενές είτε υποθετικές με κάποιο «Θα!».
Ο χρόνος είναι λέξη, όρος χωρίς περιεχόμενο, αν δεν νοηματιστεί, αν δεν εκταθεί στον χώρο, αν δεν αποκτήσει περιεχόμενο. >>>
