«Έπειτα από αρκετό καιρό βρισκόμασταν οι τρεις μας, σε μοναχική διάταξη αλλά σε συντροφική παράταξη. Ας επικυρώναμε, λοιπόν, την ημερομηνία. Ακολούθησε το τσούγκρισμα των ποτηριών με περιεχόμενο το ‘‘Όσα πάνε κι όσα έρθουν’’ και ‘‘Άσπρο πάτο’’. Ήμασταν ελεύθερες και συναισθηματικά χρεοκοπημένες. Είχαμε ξεπεράσει τα όριά μας και με πεισματάρικη αισιοδοξία βαδίζαμε για τα επόμενα…»
Μήπως μας απορροφούν ολοκληρωτικά μόνο οι αταίριαστοι έρωτες; Μήπως οι συμπτώσεις είναι οι κρυφές ανάγκες μας; Μήπως ψάχνουμε το παραμύθι; Και, από την άλλη, υπάρχουν μοιραίοι άντρες και μοιραίες γυναίκες στον παράδεισο ή μόνο στην κόλαση; Και τι συμβαίνει όταν πέσουμε πάνω τους; Τρώμε το μήλο μαζί τους ή μας δαγκώνει το φίδι; Τα υπαρκτά πρόσωπα της αληθινής αυτής ιστορίας αναρωτιούνται, αναμετριούνται και… πάνε γυρεύοντας.
