Το όνομα του Βασίλη Μπογάκου έχει συνδεθεί με τη γενιά της μεταπολεμικής νεωτερικότητας στην Ελλάδα και τους ιδεολογικούς, τεχνολογικούς και μορφολογικούς κώδικες του δυτικού μοντερνισμού. Η αρχιτεκτονική του ωστόσο χαρακτηρίζεται από αναζητήσεις και πειραματισμούς προς διαφορετικές κατευθύνσεις, από συγκλίσεις και αποκλίσεις από τον διεθνιστικό κανόνα. Δίπλα σε έργα, στα οποία οι διεθνιστικοί συντακτικοί κώδικες κυριαρχούν, συναντάμε μελέτες και υλοποιήσεις που επιλέγουν την υλικότητα του μπρουταλιστικού ύφους ή την ευαίσθητη ένταξη στο παραδοσιακό περιβάλλον ή, αντίθετα, την τεχνολογική εκφραστικότητα και βέβαια μια γραφιστική εκδοχή της πλαστικότητας που δίνει στην επιφάνεια του τοίχου «τη δική της δόνηση –μέχρι το σημείο να ανταγωνιστεί την ίδια την αρχιτεκτονική γραφή».