Δέν πρέπει νά θεωρήσουμε τυχαῖο γεγονός ὅτι ἕναν ὁλόκληρο αἰώνα μετά τόν θάνατό του ὁ Πρόκλος ἑορταζόταν μέ ἰδιαίτερη τιμή. Τόν συναριθμοῦσαν στούς ἅγιους πατέρες, τῶν ὁποίων ἡ διδασκαλία ἀποτελοῦσε μέτρο ἔκφρασης τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Ἤδη στήν ἐνδημούσα σύνοδο τῆς Κων/πόλεως (448) ὁ Eὐσέβιος Δορυλαίου, μαζί μέ τόν Κύρι ο Ἀλεξανδρείας, τόν Μ. Ἀθανάσιο, τόν Γρηγόριο Nαζιανζινό καί τόν Γρηγόριο Nύσσης, προσμετροῦσε καί τόν Πρόκλο, ὡς ἕναν ἀπό ὅλους ἐκείνους, στῶν ὁποίων τή διδασκαλία ἐνέμενε. Στήν ἴδια σύνοδο ὁ Eὐτυχής συγκατέλεγε τόν Πρόκλο ἀνάμεσα σέ ἐκείνους πού θεωροῦσε ὀρθοδόξους. Ἐξά ου, καί στή ληστρική σύνοδο(449) διαβάστηκαν θεολογικές ἀπόψεις τοῦ Πρόκλου. Δέν πρέπει λοιπόν νά μᾶς δημιουργεῖ ἐντύπωση πού οἰκουμενικοί πατέρες, ὅπως ὁ Βασίλειος Σελευκείας κατά τή συνοδική του δραστηριότητα (448, 449, 451), δείχνουν ἐν τέλει παρόμοια χριστολογική στάση μέ αὐτή τοῦ Πρόκλου.

(Ἀπόσπασμα ἀπό τά ἐπιλογικά τοῦ βιβλίου)