Πώς φτάνει κάποιος, σε εποχές κρίσης, να εγκαταλείψει χρόνια σπουδών και εργασίας; Πώς φτάνει να θεωρήσει ότι το όραμά του να συνεισφέρει στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση όλων των παιδιών – ανεξαρτήτως αναπηρίας, καταγωγής, θρησκείας κ.λπ. – έχει ναυαγήσει;
Οι σελίδες των ημερολογίων δυο εκπαιδευτικών με αντίστοιχη πορεία συνδυάζονται σ’ έναν μονόλογο και αποκαλύπτουν καταστάσεις και στιγμιότυπα που σκιαγραφούν τις συνθήκες, τα προβλήματα, τις συγκινήσεις και τις απογοητεύσεις που ένιωσαν ως εργαζόμενοι στον χώρο της Ειδικής Αγωγής και τους οδήγησαν να απομακρυνθούν οικειοθελώς.
«Ακούει κανείς;»
