Περί τύχης Α΄-Γ΄: Σειρά τριών λό­γων που α­σχο­λού­νται με το θέ­μα της τύ­χης. Οι δύο πρώτοι αποτελούν εγκώμια της τύχης, ενώ ο τρίτος σκοπό έχει να κα­τα­δεί­ξει τον πα­ρα­λο­γι­σμό των αν­θρώ­πι­νων α­ντι­λή­ψε­ων γι’ αυ­τήν.

Περί δόξης Α΄: Στον λό­γο αυ­τό ο Δί­ων α­να­φέ­ρε­ται στη μα­ταιό­τη­τα της δό­ξας, την ο­ποί­α πα­ρου­σιά­ζει ως έ­να πράγ­μα ό­χι μό­νο ε­ντε­λώς ε­φή­με­ρο και α­νώ­φε­λο, αλ­λά και με­ρι­κές φο­ρές βλα­βε­ρό και ψυ­χο­φθό­ρο.

Περί δόξης Β΄: Στον λόγο αυτό ο Δίων αποδεικνύει ότι η δό­ξα ως υ­πό­λη­ψη και ε­κτί­μη­ση α­πό το πλή­θος εί­ναι έα­να­ξιό­πι­στο μέ­σο για να κρί­νου­με με βά­ση αυ­τό τον ε­αυ­τό μας.

Περί δόξης Γ΄: Στον σύ­ντο­μο αυ­τό λό­γο η λέ­ξη δό­ξα έ­χει την έν­νοια της γνώ­μης, της ά­πο­ψης που έ­χει ο άν­θρω­πος για τα πράγ­μα­τα, ά­πο­ψη που τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φο­ρές εί­ναι ε­σφαλ­μέ­νη. Η δό­ξα α­ντι­πα­ρα­τί­θε­ται στην α­λη­θι­νή γνώ­ση του κα­λού και του κα­κού και α­πορ­ρί­πτε­ται ως κρι­τή­ριο για τον ο­ρι­σμό των στό­χων στη ζω­ή του αν­θρώ­που.

Περί αρετής: Ο λό­γος αυ­τός έ­χει ως θέ­μα του την πρα­κτι­κή ση­μα­σί­α της α­ρε­τής στην κα­θη­με­ρι­νή ζω­ή του αν­θρώ­που και την ευ­τυ­χί­α που η α­ρε­τή με τις τέσσερις μορφές της (φρόνηση, εγκράτεια, δικαιοσύνη, αν­δρεία) ε­ξα­σφα­λί­ζει στον άν­θρω­πο.

Περί φιλοσοφίας: Ο λό­γος αυ­τός προ­σπα­θεί να δεί­ξει τη δια­φο­ρά α­νά­με­σα στους α­λη­θι­νούς φι­λο­σό­φους, που ε­φαρ­μό­ζουν στην πρά­ξη τον φι­λο­σο­φι­κό τρό­πο ζω­ής, και στους ψευ­το­φι­λό­σο­φους, που ι­σχυ­ρί­ζο­νται ό­τι εί­ναι φι­λό­σο­φοι, αλ­λά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ζουν μια ζω­ή πα­ρα­δο­μέ­νη στις α­πο­λαύ­σεις.

Περί φιλοσόφου: Στον λό­γο αυ­τό ο Δί­ων ε­ξε­τά­ζει την ά­πο­ψη που εκ­φρά­ζουν ο­ρι­σμέ­νοι ό­τι ο φι­λό­σο­φος πρέ­πει να εί­ναι ξε­χω­ρι­στός και α­ξιο­θαύ­μα­στος σε ό­λα.

Περί του σχήματος: Ο λό­γος αυ­τός α­σχο­λεί­ται με το σχ\μα, δη­λα­δή την τυ­πι­κή ε­ξω­τε­ρι­κή εμ­φά­νι­ση των φι­λο­σό­φων.

Περί πίστεως: Στον λόγο αυτό ο φι­λό­σο­φος ε­πι­ση­μαί­νει τους κιν­δύ­νους α­πό την α­νά­λη­ψη ευ­θυ­νών, φέρ­νο­ντας ο­ρι­σμέ­να α­πό τα πιο γνω­στά πα­ρα­δείγ­μα­τα της μυ­θο­λο­γί­ας και της ι­στο­ρί­ας.

Περί απιστίας: Με τον λό­γο αυ­τό ο Δί­ω­νας προ­σπα­θεί να δεί­ξει τους κιν­δύ­νους που ε­νέ­χει το να ε­μπι­στεύ­ε­ται κα­νείς τους αν­θρώ­πους, οι ο­ποί­οι εί­ναι πά­ντο­τε ε­πιρ­ρε­πείς στην κα­κί­α.

Περί νόμου: Εγκώμιο του νόμου.

Περί έθους: Εγκώμιο του εθίμου. Ο ε­γκω­μια­σμός ε­δώ γίνεται μέ­σω της σύ­γκρι­σης του ε­θί­μου με τον γρα­πτό νό­μο και μέ­σω της α­νά­δει­ξης της υ­πε­ρο­χής του πρώ­του.

Περί φθόνου: Φιλοσοφικός διάλογος με θέμα τον φθόνο.

Περί πλούτου: Στον λό­γο αυ­τό ο Δί­ων εκ­φρά­ζει την ά­πο­ψη ό­τι ο πλού­τος δεν έ­χει κα­μί­α ω­φέ­λεια για τις πό­λεις, κα­θώς δεν κα­θι­στά τους πο­λί­τες πραγ­μα­τι­κά ευ­τυ­χι­σμέ­νους, αλ­λά α­ντι­θέ­τως τους ευ­τε­λί­ζει, αυ­ξά­νο­ντας τη μα­ταιο­δο­ξί­α και την έ­κλυ­σή τους, κα­θώς και την ε­ξάρ­τη­σή τους α­πό άλ­λα έ­θνη και λα­ούς, στους ο­ποί­ους πρέ­πει να πλη­ρώ­νουν με­γά­λα χρη­μα­τι­κά πο­σά δί­κην φό­ρου για τη α­γο­ρά ε­ξω­τι­κών προ­ϊ­ό­ντων. Ο α­λη­θι­νός πλού­τος μιας πό­λης έ­γκει­ται στην α­ρε­τή των νό­μων, τη χρη­στό­τη­τα των πο­λι­τών και τη με­τριο­πά­θεια των αρ­χό­ντων της.

Των εν Κιλικία περί ελευθερίας: Το θέ­μα του λό­γου εί­ναι η πραγ­μα­τι­κή ε­λευ­θε­ρί­α την ο­ποί­α α­πο­λαμ­βά­νει μό­νο ο σο­φός άν­θρω­πος, ε­λευ­θε­ρί­α α­πό τα πά­θη, τις η­δο­νές και ό­λες τις τα­πει­νές ε­πι­διώ­ξεις των ά­φρο­νων αν­θρώ­πων.

Κόμης εγκώμιον: Σοφιστικός επιδεικτικός ρητορικός λόγος που αποτελεί ένα ε­γκώ­μιο των μαλ­λιών και της πε­ρι­ποί­η­σής τους.

Επιστολές: Σύντομες επιστολές του φιλοσόφου απευθυνόμενες σε πρόσωπα της εποχής του.

Αποσπάσματα: Αποσπάσματα από χαμένα έργα του Δίωνα.