Εκτιμώντας στις σωστές διαστάσεις της τη σχέση των έργων της τραγωδίας που μας έχουν σωθεί με τις συνθήκες της πρώτης παράστασής τους, τα τέσσερα δοκίμια του βιβλίου επιχειρούν μια διερεύνηση αντίστοιχων όρων -του χώρου, του χρόνου, της εικόνας και της σιωπής- με σκοπό να προσδιορίσουν τη στάση των ποιητών-σκηνοθετών απέναντί τους
