Με ραγδαίους ρυθμούς η ζωή μας απομακρύνεται από το ήθος της κοινωνίας των Πατέρων μας, ενώ μας επιβάλλεται ένα πλαίσιο ζωής εριστικό, διεκδικητικό και ανταγωνιστικό. Αυξάνεται η δυσπιστία, η καχυποψία, η απουσία πίστης. Το χωριό αντικαταστάθηκε πια από την πολυκατοικία, όπου ο ένας ένοικος δεν γνωρίζει τον άλλον και δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτόν, ακόμη κι αν πρόκειται για διαμερίσματα του ίδιου ορόφου. Και μέσα στους ναούς μας ακόμη, η απόσταση δεν κλείνει: οι πιστοί δεν γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Άρα, δεν υπάρχει πράγματι ενορία, ο ιερέας δεν έχει πια ποίμνιο αφού δεν γνωρίζει τους εκκλησιαζόμενους.

Κι όμως, μέσα σ’ αυτή την αυξανόμενη αποξένωση, υπάρχει ζωντανή η παράδοσή μας, που την αγία φωνή της κρατούν στη γλώσσα και την προσευχή τους οι γέροντές μας.

Τον αληθινό κόσμο της προσευχής φέρνει αυτό το μικρό ανθολόγιο μπροστά μας. Γιατί μόνον ο λόγος της προσευχής στηρίζει, μόνον αυτός μένει πάντοτε σύγχρονος και επίκαιρος, ικανός να βοηθήσει την ψυχή που πορεύεται στο πεδίο του φιδιού και του χάους.

" Όταν μπει ο Χριστός στην καρδιά, τη γεμίζει με την αγάπη Του. Τότε, δεν υπάρχει “μη τούτο, μη εκείνο, μη, μη”.  Μόνο αγάπη. Πάνω απ’ όλα η αγάπη. Τα “μη” ήσαν προ Χριστού. Τα κατήργησε ο Χριστός. Έφερε την αγάπη."

Άγ. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης