Αλήθεια, τι σημαίνει η λέξη «άσκηση» στον δικό μας κόσμο; Σε έναν κόσμο όπου μπορεί η καθημερινή σωματική άσκηση να είναι η βασική προϋπόθεση υγείας αλλά η πνευματική άσκηση φαντάζει ως κάτι το περιττό, το παλιομοδίτικο και εν τέλει αχρείαστο;
«Ασκητές δεν είναι μόνο όσοι βρίσκονται στην έρημο και στα μοναστήρια, αλλά κατά κύριο λόγο όσοι αισθάνονται ερημωμένοι από τα φτηνά ψιχία που του προσφέρει ο σύγχρονος τρόπος ζωής και τον αφήνει εντελώς ανικανοποίητο, διψασμένο και διαρκώς πεινώντα.
Ως βασικό εργαλείο της άσκησης προτείνει ο Κολλιάντερ τη στροφή προς τον εαυτό μας. Μέσα από αυτή τη στροφή δοκιμάζουμε τον εαυτό μας σε βασικά ερωτήματα που αφορούν τη σχέση μας με τον Θεό και τους αδελφούς μας. Ο συγγραφέας μάς βοηθά να εντοπίσουμε μέσα μας τα θέματα αυτά και να ψάξουμε για τις κατάλληλες λύσεις».
Από την εισαγωγή του π. Αλέξανδρου Καριώτογλου
"Μπορεί να `σαι χωμένος στα γήινα πράγματα και αλυσσοδεμένος μ` αυτά. Ποτέ δεν είναι αργά. Δεν γράφτηκε χωρίς λόγο στην Αγία Γραφή, ότι ο Αβραάμ ήταν εβδομήντα πέντε χρονών όταν αναχώρησε από την πατρίδα του και ότι ο εργάτης που έρχεται την ενδέκατη ώρα παίρνει το ίδιο μεροκάματο μ` αυτόν που έρχεται την πρώτη"
