Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της ομότιτλης έκθεσης που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης σε συνεργασία με το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης στο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του ΜΙΕΤ (5 Μαΐου – 11 Αυγούστου 2017). Περιλαμβάνει τις φωτογραφίες της έκθεσης, καρπό της εικοσιπεντάχρονης ενασχόλησης του φωτογράφου Αβραάμ Παυλίδη με εγκαταλελειμμένους εσωτερικούς επαγγελματικούς χώρους από διάφορα μέρη της Ελλάδας.
Όπως σημειώνει στο κείμενό του ο επιμελητής της έκθεσης Ηρακλής Παπαϊωάννου, η ματιά του Παυλίδη «επέμεινε με αυθεντικότητα στη θεματική τής εγκατάλειψης, ως ευλαβικό προσκύνημα των ερειπίων που αφήνουν πίσω τους η ζωή που σβήνει και η νεωτερικότητα που ελαύνει».  Εν είδει λιτού σχολιασμού «μετά το 2010, και ενώ η χώρα είχε εισέλθει απότομα στα άπατα νερά της κρίσης», ο φωτογράφος «στράφηκε σε παρατημένες εγκαταστάσεις της βιομηχανικής κοινωνίας που παρήγαγε μαζικά προϊόντα και συμπεριφορές»: εργοστάσια, καταστήματα, στρατόπεδα, ξενοδοχεία, νοσοκομεία και δημόσια κτίρια. Το έργο του θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί εικόνα ενός δυστοπικού μέλλοντος,  ενώ συγχρόνως ανήκει εξολοκλήρου στο παρελθόν. Σε τελευταία ανάλυση όμως αναδεικνύει την εγκατάλειψη ως διαχρονικό μοτίβο που επισφραγίζει το τέλος κοινοτήτων ή ολόκληρων κοινωνιών. Οι δύο πυλώνες του είναι αφενός το ντοκουμέντο, ισχυρό θεμέλιο της φωτογραφίας, και αφετέρου η θητεία του καλλιτέχνη στο αρχιτεκτονικό σχέδιο και τη ζωγραφική. Χάρη σε αυτή τη μαθητεία ο φακός του Παυλίδη μπορεί να δώσει εικόνες με υποβλητική ατμόσφαιρα και μια σχεδόν απτή αίσθηση παρακμής.
Ο Παυλίδης «γίνεται παρατηρητής των ερειπίων που γεννά ο οξύς ανταγωνισμός, η αυξανόμενη ταχύτητα, η υπόκωφη βία της προόδου», συνεχίζει ο Η. Παπαϊωάννου. «Ταξιδεύει σε όλη τη χώρα με το διαρκές κίνητρο να αντικρίσει μια εικόνα που δεν έχει ξαναδεί». «Εκτιμά τις αρετές της παράδοσης, ενώ συγχρόνως αναζητά διαρκώς νέες εικόνες στις στάχτες της, μέσα σε νέα ερείπια. Ίσως η αινιγματική αυτή αντίφαση να συνιστά το δακτυλικό αποτύπωμα μιας ολόκληρης εποχής. Και ο Παυλίδης μοιάζει να έλκεται ακαταμάχητα από τις αινιγματικές αντιφάσεις και τα επιμελώς κρυμμένα μυστικά».

Ο Αβραάμ Παυλίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1950. Μεταξύ 1957 και 1968 έζησε στο χωριό Γάζωρος Σερρών. Το διάστημα 1969-1972 σπούδασε Διακόσμηση και μετά εργάστηκε για δύο χρόνια σε γραφείο αρχιτεκτονικών μελετών, ενώ παράλληλα άρχισε να ενδιαφέρεται για τη ζωγραφική. Εργάστηκε επί σειρά ετών σε εταιρεία διανομής βιβλίων. Το 1976 ξεκίνησε να ταξιδεύει στην Ελλάδα. Φωτογραφίζει από το 1990, εστιάζοντας σταδιακά το ενδιαφέρον του στην αναπαράσταση εσωτερικών χώρων, κυρίως της ελληνικής υπαίθρου, που διαθέτουν ευδιάκριτα ίχνη μιας φθίνουσας ή ξεχασμένης παράδοσης. Φωτογραφίες του έχουν παρουσιαστεί τα τελευταία χρόνια σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό όπως, μεταξύ άλλων, η ατομική έκθεση στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (2004) και αυτή στην γκαλερί της Βιέννης Forum am Schillerplatz (2009). Το έργο του έχει εκδοθεί στις μονογραφίες Εστίες παράδοσης (ΜΦΘ, 2004) και Το τελευταίο βλέμμα (Ευρώδι, 2010).