«Αν σταθώ στις µύτες των ποδιών φτάνω µέχρι το παράθυρο, µεγάλο σαν µια κόλλα χαρτί. Ακριβώς από κάτω υπάρχουν υγρές γραµµές – σαν να ιδρώνει ο τοίχος. Το παράθυρο είναι στην πίσω γωνία, κάτω από την οροφή. Μάλλον φεγγίτης και όχι παράθυρο· όσο λιγότερο, τόσο το καλύτερο. Αν κοιτάξω έξω βλέπω τους τάφους και πιο πέρα τα ατελείωτα µίλια της θάλασσας. Μερικές φορές γκρίζα, µερικές φορές αστραφτερή σαν ατσάλι, τις περισσότερες µπλε ή πράσινη και ταραγµένη. Αν κλείσω το παράθυρο, κλείνω έξω και την αύρα, αν και όταν φυσάει ο γάντζος γδέρνει εκνευριστικά τον τοίχο. Γι’ αυτό τον έχω τυλίξει µε γάζα. Αυτό το κόλπο βοηθάει για λίγο, αλλά µετά ξαναρχίζει. Διαφορετικά, το µόνο που ακούγεται είναι τα κύµατα. Βροντάνε µε τέτοια κανονικότητα, που ο ήχος τους έχει γίνει πλέον ένα µε το σώµα µου. Κάθε κύµα που σκάει ανασαίνει µέσα µου σαν τεράστιο πνευµόνι».
