Επτά σπουδαίες μορφές της παγκόσμιας διανόησης και τέχνης αναλύουν, αφορίζουν ή αποθεώνουν το χρήμα υπό μορφή πίστωσης, διεκδίκησης ή προνομίου. Ο Ακινάτης επανεξετάζει τις προϋποθέσεις, σύμφωνα με τις οποίες η τοκογλυφία συνιστά αμάρτημα. Ο Αριστοτέλης, μέσα από την ψυχολογική και πρακτική ανάλυση περί διαχείρισης του χρήματος, αναδεικνύει την αρετή της γενναιοδωρίας.
Ο Κότοκου αντικρίζει το χρήμα ως βακτήριο και προτείνει την κατάργησή του. Ο Μαρξ ανατέμνει τη δύναμη του χρήματος, "δεσμού όλων των δεσμών". Ο Μπωντλαίρ διακηρύσσει πως "ο κόσμος θα τελειώσει", αλλά το χρήμα θα συνεχίσει να υπάρχει. Ο Ουόρχολ εξιστορεί τις φαντασιώσεις του με τα "φράγκα"· και ο Τολστόι παρουσιάζει το χρήμα ως μέθοδο επιβολής και τυραννίας.
Τα δοκίμια του τόμου "Περί χρήματος" καταδεικνύουν, από διαφορετική σκοπιά το καθένα, πώς το χρήμα -εκτός από μέσο συναλλαγής- αποτελεί κυρίως θεσμό, αλλά και συμβολική παγίωση του χρέους.
Ένα βιβλίο που ο αναγνώστης καλείται να διαβάσει "τοις μετρήτοις", όπως προτείνει στην "Εισαγωγή" της έκδοσης ο ποιητής Γιώργος Μπλάνας, εφόσον "κανένα λάθος δεν είναι εύκολο να αναγνωριστεί μετά την απομάκρυνση από το ταμείο".
