Το 1636-1637 στην Ολλανδία εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι μεσάζοντες ανθοπώλες στο εμπόριο της τουλίπας. Μετέτρεψαν την αγορά των φυσικών προϊόντων σε χρηματοπιστωτική αγορά. Κερδοσκόπησαν σε βάρος των παραγωγών και των καταναλωτών και έτσι ξέσπασε η πρώτη χρηματοπιστωτική κρίση, Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΛΙΠΑΣ.

Έκτοτε η τεχνική αυτή χρησιμοποιήθηκε σε όλο το φάσμα των χρηματοπιστωτικών αγορών, με αποτέλεσμα τις «φούσκες».

Η μέχρι τώρα ιστορική εμπειρία κατέδειξε ότι τα ισχυρότατα κερδοσκοπικά και τραπεζικά συμφέροντα, ενισχυμένα από την παγκοσμιοποίηση και έχοντας αποδυναμώσει τις εθνικές κυβερνήσεις, πετυχαίνουν να επιβάλουν και να διασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα σε βάρος των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων.

Σίγουρο είναι ότι οι χρηματαγορές αποτελούν ένα «δημόσιο αγαθό», απαραίτητο για την εξασφάλιση της χρηματοδότησης της οικονομίας και των κοινωνικών αναγκών. Πρέπει, όμως, να λειτουργούν με βάση το όφελος της οικονομίας και της κοινωνίας γενικότερα και όχι να αφήνονται στα χέρια των κερδοσκόπων για να πλουτίζουν και να φτωχοποιούν κοινωνίες. Η επαναρρύθμιση ενός νέου κανονιστικού πλαισίου μπορεί να τις επαναφέρει σ’ έναν ορθολογικό τρόπο λειτουργίας.