Το Οδοιπορικόν, ποίημα του γνωστού λογίου Κωνσταντίνου Μανασσή, αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα της γραμματείας του 12ου αιώνα, καθώς συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που καθιστούν τη συγκεκριμένη εποχή ξεχωριστή, συνδυάζοντάς τα όμως με τρόπο πρωτότυπο και μοναδικό. Ο ειδολογικός πειραματισμός που διακρίνει το ποίημα, με ιδεολογικά και αισθητικά στοιχεία που παραπέμπουν στη σύγχρονη του ποιητή επιστολική και μυθιστορική παραγωγή, η σχέση του με τα θέατρα της αυτοκρατορικής οικογένειας και των πλούσιων αριστοκρατών, ο έντονος εγωκεντρισμός και η συναισθηματική φόρτιση του δημιουργού του, όλα αυτά είναι ζητήματα που απασχολούν την παρούσα έρευνα, το κύριο μέρος της οποίας αποτελείται από την κριτική έκδοση του κειμένου, που διαφοροποιείται σε αρκετά σημεία από την παλαιότερη του K. Horna (1904). Η έκδοση συνοδεύεται από πεζή μετάφραση, καθώς και από σχόλια πραγματολογικής, ερμηνευτικής, μετρικής και λεξιλογικής υφής. Τη μελέτη κλείνουν τρία ευρετήρια (κυρίων ονομάτων, χωρίων και λέξεων του κειμένου) και ένας χάρτης τοπωνυμίων.