Καμιά μορφή της Καινής Διαθήκης, πλην βεβαίως του Ιησού και της Θεοτόκου, δεν υπήρξε τόσο ισχυρός πόλος έλξης για τους ποιητές όσο η μορφή της Μαγδαληνής. Και καμιάς άλλης μορφής της Καινής Διαθήκης η ιστορία δεν παραποιήθηκε τόσο όσο η δικής της. Μείζονες, ελάσσονες και ασήμαντοι ποιητές βρίσκουν στο πρόσωπο της Μαγδαληνής στοιχεία πρόσφορα για την έκφραση ορισμένων βασικών συναισθημάτων τους και, όταν δεν τα βρίσκουν, τα εφευρίσκουν.
Η πλην ολίγων εξαιρέσεων απεικόνιση από τους Έλληνες ποιητές της Μαγδαληνής ως μεταμεληθείσας αμαρτωλής οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στην επίδραση των δυτικών λογοτεχνικών απεικονίσεων της Μαγδαληνής. Αν, ωστόσο, λάβουμε υπόψη ότι ποιητές όπως ο Σικελιανός, ο Βάρναλης, ο Καζαντζάκης, ο Ρίτσος ή ο Καρούζος ήταν βαθείς γνώστες του ευαγγελικού λόγου και της ελληνικής θρησκευτικής παράδοσης, δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε ότι ο αριθμός των νεοελληνικών απεικονίσεων της Μαγδαληνής ως πρώην αμαρτωλής είναι υπερβολικά μεγάλος· και ότι το πλήθος αυτών των απεικονίσεων θα πρέπει να απορρέει και από το γεγονός ότι το θέμα της επανελθούσας στην οδό της αρετής γυναίκας είναι ποιητικά ελκυστικότερο από το θέμα της γυναίκας που σπάστηκε τον χριστιανισμό, όσο και αν αυτή ευεργετήθηκε από τον Χριστό ή όσο μεγάλη και αν υπήρξε η αγάπη της για Εκείνον.