Η Αντιγόνη μας, Βολιώτισσα και Θεσσαλή με τα όλα της, σκοτεινή όπως μοιραίος βασιλιάς και θείος του Ιάσονα, πάντα αλλού ο νους κι η προσοχή της, άπλωσε τα φτερά της διανοητικής της ποίησης που λίγο θυμίζει τους συναισθηματικούς λυγμούς της γυναικείας ποίησης. Αυστηρή όπως ο Ιέρωνας από τις Βαλεαρίδες νήσους εξαπέστειλε έναν ύμνο σκοτεινό στον άστεγο, στα ισπανικά!!! Μάλιστα, παραχαράκτρια γλωσσών και ιδεών, άρπαξε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό ποίησης στην Κολομβία. Πιο μακριά δεν γινόταν.


Ένας άθλος σε ξένη γλώσσα. Τα ελληνικά της ποιήματα είναι αδρά και λιτά και περίπλοκα, αλλά δεν παρασύρονται σε θρήνους του τύπου «χωρίς εσένα»... Είναι αληθινή Σπαρτιάτισσα, αεικίνητη, πολυταξιδεμένη, με χιούμορ για τις τρελές περιοδείες των ομάδων (γκρουπ), όπου πιο ανόμοια δεν γίνονται. Η Αντιγόνη μας θριαμβεύει τώρα εδώ με μια σειρά από βραχύστιχα και δαιδαλώδη ποιήματα που έχουν τη σφραγίδα της γλωσσικής εμπειρίας της συμμετοχής της στις σελίδες από την ομάδα της Συντέλειας...


Μάλλον ελεγειακή και διδακτική, η ποίησή της ανοίγει δρόμους ακόμα αταξίδευτους. Ω πολυταξιδεμένη μας: έδωσες το στίγμα σου. Συνέχισε να συνομιλείς με τον αόρατο διανοητή.


(Νάνος Βαλαωρίτης, από την εισαγωγή της έκδοσης)