Τα κείμενα αυτά είναι δοκιμιακές απόπειρες προσέγγισης του «πράγματος», της αόρατης πλευράς του υποκειμένου, αυτής που δεν γράφεται αλλά που, ωστόσο, γράφει-υπαγορεύει τα σημαίνοντα, τις λέξεις, τον κόσμο. Η Τέχνη, το Σώμα, η Επιθυμία, η Τρέλα, η Ταυτότητα, η Ετερότητα, το Λάθος, ο Θάνατος, ο Άλλος… είναι οι τόποι προσέγγισης. Η πλευρά αυτή, «το μέρος του βιβλίου που δεν έχει γραφεί» (Wittgenstein), το «κενό του πράγματος» (Lacan), είναι ταυτόχρονα και τόπος πολιτικής ανάγνωσης. Η ανάδυση ενός ραγδαία μεταβαλλόμενου, πολιτικά, πλανήτη, το τέλος της αφήγησης και της Μετανεωτερικότητας θέτουν εκ νέου το ερώτημα της σχέσης του υποκειμένου με την επιθυμία του και άρα με την ταυτότητά του: τι θέλει και τι πενθεί. Τα, μάλλον λοξά, αυτά κείμενα κοιτούν περισσότερο προς τον δρόμο παρά προς ήσυχα δωμάτια με διπλά τζάμια.