« [ έχω νέα ]

ένα καλό κι ένα κακό: / όλοι τείνουμε / στο αν / άπειρο»

Το όγδοο βιβλίο ποίησης του Βασίλη Αμανατίδη είναι ένας σπονδυ-

λωτός αποχαιρετισμός μέσα από μία ανοιχτή σύνθεση 110 μικρών

(συνήθως) ποιημάτων. Θέμα του: η εξοικείωση με τον ερωτικό (μα και

με κάθε) αποχωρισμό και, μαζί, η καταβύθιση στην κραταιά αγάπη.

Ξεκινώντας in medias res, από την αρχή του «τέλους» μιας ερωτι-

κής σχέσης, το βιβλίο παρακολουθεί τη μακρόθεν παράτασή της,

διαστέλλει με κοφτό slow motion την ανέλιξη του επώδυνου απο-

χωρισμού, και μετατρέπεται –με μικρά βήματα, με τον τρόπο του

μεθοδευμένα ελάχιστου, χωρίς βία, μα προς μια έξοδο– σε υφαντό

πολλών νημάτων. Καθώς τα τέσσερα (συν ένα) στοιχεία της φύ-

σης και τα αποδεικτικά στοιχεία και τεκμήρια ύπαρξης μιας σχέσης

αναμειγνύονται με τα ρομαντικά στοιχειά που κατοικούν ανάμε-

σα, το εσύ: τα στοιχεία εξελίσσεται καθ’ οδόν από βιβλίο σιωπηρού

θρήνου και μινιμαλιστικού λυρισμού σε μία χαμηλόφωνη διακήρυξη

μετατόπισης, πολλαπλότητας και ελευθερίας: Από το προηγούμενο

μ_otherpoem σε αυτό το «εσύ_ποίημα», από το δαιμονικό των μη-

τρικών ματαιώσεων και απαγορεύσεων προς την απελευθέρωση

των νέων ταυτίσεων και των ολόδικών μας αποχωρισμών, από τα

κοινωνικά σχήματα και την εξομοίωση προς τον ανοιχτό αέρα του

ατομικού και του διαφορετικού.

Στο εσύ: τα στοιχεία, τα ποιήματα μοιάζουν με μια ροή αναπνοών που

διαλύονται στην ατμόσφαιρα, αφού πρώτα έχουν αφήσει πάνω μας την

άυλη αύρα τους. Πρόκειται για μια ποίηση ψευδαισθητική, με πληθώρα

ηχητικών, οπτικών και σχεδόν απτικών παιγνίων, που μετά βίας κρύβουν

την προσευχητική της πρόθεση. Καθώς το αργό, συλλαβιστό πένθος κορυ-

φώνεται, το βιβλίο εξακολουθεί να κινείται προς την έξοδο, να υποδέχεται

αγαπητικά το ανοίκειο, και να μεταμορφώνεται οδηγώντας και τη σημερι-

νή μετανάστευση προς ένα είδος μετ-ανάστασης. Ποίηση για το δυνατό

ελάχιστο που ακόμη τρεμοπαίζει. Σχεδόν πάντα, απολύτως τώρα.