Δύο ομόκεντρα αφηγήματα συνθέτουν το σπονδυλωτό μυθιστόρημα Η απειλή. Κοινό σημείο αναφοράς η πόλη, μια οποιαδήποτε πόλη ή χώρα, που βιώνει τον έσχατο κίνδυνο καταστροφής και αφανισμού.
Με σποραδικές μετασταθμεύσεις πεζογραφικής κατάθεσης μέσα σε δέκα χρόνια ο Μάριος Μιχαηλίδης εννοεί να επισείει την απειλή μιας νέας παρουσίασης άκρως δελεαστικής και αισθητής για τα πράγματα της νεοελληνικής πεζογραφίας.
Το νέο έργο του, Η απειλή, διπολικό στη δομή, συντίθεται από δύο εκτενή αφηγήματα εν είδει νουβέλας, με τους ίδιους ήρωες και την ίδια ατμόσφαιρα∙ ατμόσφαιρα μεγαλεπήβολων σχεδιασμών και παρακμής. >>>
Και στα τρία από τα πέντε έργα της πεζογραφίας του, τον Οστεοφύλακα, τον Ανακριτή και το τελευταίο του Η απειλή ακολουθεί την ίδια τεχνική. Κάτω από τον μονολεκτικό τίτλο –ακόμα κι αν αυτός παραπέμπει σε συγκεκριμένο πρόσωπο όπως λόγου χάρη τον τάδε οστεοφύλακα ή τον δείνα ανακριτή– υπολανθάνει μια γενικότερη ιδέα, μια κατάσταση που πάνω της θα βασιστεί η ιστορία του. Το ομολογεί, μάλιστα, ο αφηγητής στο τελευταίο μυθιστόρημα: «Τα όσα συνέβηκαν τον τελευταίο καιρό έμοιαζαν να μην είναι τού κόσμου τούτου», θα πει στη σελ. >>>
Δύο αφηγήματα με αρκετά στοιχεία παρωδίας και μαύρου χιούμορ, σκωπτικής διάθεσης και ειρωνικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας, αλληγορίας και πολλαπλών μεταφορών και συμβολισμών. Το νέο μυθιστόρημα του Μιχαηλίδη που αποτελείται από δύο ομόκεντρα αφηγήματα, οργανώνεται πάνω σε δύο αντίστοιχα αφηγηματικούς άξονες, έναν φαντασιακό-ποιητικό και έναν ρεαλιστικό, οι οποίοι, καθώς διαπλέκονται μεταξύ τους, συνθέτουν το αποτέλεσμα της αφηγηματικής πρωτοτυπίας. >>>
