Δώδεκα ιστορίες με μυστήριο, αγωνία, ανατροπές και χιούμορ. Σε μια καυτή Ελλάδα, σ’ έναν καυτό κόσμο. Ήρωες που προκαλούν, σχεδόν σκηνοθετούν, τα γεγονότα και συναντιούνται με τρόπους απρόσμενους. Αντιμέτωποι με τους φόνους που έκαναν ή ίσως δεν έκαναν. Αντιμέτωποι με τη ζωή και τον θάνατό τους.
Το πρώτο θύμα του ιστού της αράχνης είναι η ίδια η αράχνη, άρα και το πρώτο θύμα κάθε βιβλίου είναι ο συγγραφέας του – στη δική μας περίπτωση, ο Σπύρος Βρεττός, ο οποίος με αυτή τη συλλογή διηγημάτων περνά, σαν άλλος πρόσφυγας, τα σύνορα της ποίησης και βουτά στα νερά της πεζογραφίας, ενώ συνάμα «είναι» ένας αόριστος άνθρωπος, όπως ο Φλομπέρ, τηρουμένων των αναλογιών, «είναι» η Μαντάμ Μποβαρί...
Στον τρίλεκτο τίτλο της συλλογής αυτών των δώδεκα διηγημάτων το επίθετο είναι το ουσιαστικό. >>>
Ο αφηγηματικός τρόπος, πρωτοπρόσωπη ή τριτοπρόσωπη αφήγηση, είναι πάντα ο ενδεδειγμένος για το θέμα του εκάστοτε διηγήματος, η αφηγηματική ροή πυκνή και συνεκτική, με συνεπή πετάγματα ή ξαφνίσματα, περιορισμένη καταφυγή στο φανταστικό όταν η πραγματικότητα γίνεται ανυπόφορη. Ο κάθε αναγνώστης ή και κριτικός ξεκινώντας την ανάγνωση ενός λογοτεχνικού έργου έχει πάντα στην άκρη του μυαλού του τη μαθητική διδαχή: ένα έργο τέχνης συναπαρτίζεται από τη μορφή και το περιεχόμενο. >>>
