Ο Ουρανός δωματίου είναι η ανάμνηση ερωτικών στιγμών, ξεθωριασμένων ημερών, «φωτογραφιών που δεν θυμάσαι γιατί τις τράβηξες», όπου η χαρά εκφέρεται με τρεμάμενα χείλη, ο λόγος συνομιλεί με τα τραύματά του, το ανίατο σήμερα με το φορτισμένο χθες, ώσπου ο θόρυβος της πόλης επιστρέφει ανακουφιστικός, όπως ο ήχος του σκουπιδιάρικου που περνάει κάθε βράδυ, όπου τον λυρισμό συνοδεύει η σχεδόν κωμική δραματικότητα της καθημερινότητας σε αποβάθρες σταθμών, μπαρ και σαλόνια, στον βυθό της μπανιέρας και στην αγκαλιά του κρεβατιού, σε ένα βλέμμα, που οδηγεί ξανά σ` ένα χαρτί, σε ένα ταβάνι, στον ουρανό.
