Ο Λορέντζο, ο επονομαζόμενος υποτιμητικά Λορεντζάτσιο, πλήρης νεότητας, σαγήνης και χαρισμάτων, για να διασφαλίσει την εμπιστοσύνη και τη φιλία του τυραννικού και σεξομανούς δούκα Αλεξάνδρου των Μεδίκων, άρχοντα της Φλωρεντίας, μετέρχεται θεμιτά και αθέμιτα μέσα, εξυπηρετεί τις άνομες και χυδαίες ορέξεις του δούκα, εξευτελίζεται στον έσχατο βαθμό, προδίδει τις ιδέες και τις αρχές του... πριν τον δολοφονήσει.
Η μοναχική επανάσταση του Λορεντζάτσιο εναντίον της τυραννίας δεν συναντά την αποδοχή στην –υποτίθεται– επαναστατημένη φλωρεντινή κοινωνία, και ο Λορεντζάτσιο ανταμείβεται με την απόγνωση και τον θάνατο.
Το λαμπρότερο υπόδειγμα του ρομαντικού θεάτρου.
Η μελαγχολία της ματαιωμένης επανάστασης.
Η απελπισία ενός άλλου, αλλά εξίσου πολυσύνθετου, Άμλετ.
