Στην παρούσα μελέτη, το θέατρο του Δημήτρη Δημητριάδη ερευνάται μέσα από το πρίσμα της επινοημένης ανάστασης τουανθρωπισμού, ιδωμένο ως ολιστικής εικόνας του ανθρώπου, δηλαδή με τη σύμπραξη κάθε πλευράς, ετερότητας και ξενότητας.

Η δραματουργία του Δ. Δημητριάδη εμφανίζεται σαν μια έκρηξη ανθρωπογνωσίας στο θεατρικό τοπίο της Ελλάδας. Με πρωταγωνιστή τον άνθρωπο ως παράλειψη, με παρεκκλίσεις, υπερβάσεις των ορίων και στερεοτύπων παντός είδου, ο συγγραφέας οικοδομεί τη χώρα του ανθρωπισμού, ξεκινώντας πρώτα από τη δική του καταβύθιση στο σκοτάδι του βιώματός του και στη συνέχεια τη μετουσίωσή του σε τέχνη επί σκηνής.

Με άλλα λόγια, ο Δ. Δημητριάδης ανθρωπολογεί, διαρρηγνύοντας τα σύνορα και τους νόμους, για να κάνει παράσταση τα σκηνικά συμβάντα που συνηγορούν υπέρ της αποκάλυψης της ανθρώπινης φύσης. Η παρουσία και η απουσία, το ορατό και το αόρατο, το λεχθέν και το μη λεχθέν, το πνεύμα και το σώμα, το ακατάδεκτο και το καταδεκτικό γίνονται οι άξονες του Δράματος του Σύμπαντος, με το θέατρο να είναι ο δραματικός ομφαλός, εκεί όπου σπαρταράει το γένος των ανθρώπων.