Ἡ ποίηση εἶναι, οὕτως ἢ ἄλλως, στενὰ συνυφασμένη μὲ τὴ μουσική, χωρὶς ὡστόσο νὰ ταυτίζεται ἡ ποίηση μὲ τὸ τραγούδι. Ὡς ἐκ τούτου, δὲν γράφω ποιήματα γιὰ νὰ μελοποιηθοῦν οὔτε καὶ μελοποιῶ τὰ δικά μου ποιήματα. Συμβαίνει ὅμως νὰ γράφω κάποια τραγούδια ἢ κάποιες μουσικὲς ποὺ ἔχουν μιὰ ἐσωτερικὴ σχέση μὲ τὰ ποιήματά μου. Ἡ Ἀνακομιδὴ δὲν εἶναι μιὰ ποιητικὴ συλλογή, ἀλλὰ μιὰ «ἀκολουθία» -δηλαδὴ μιὰ ὀργανικὴ συνύπαρξη ποιημάτων, τραγουδιῶν καὶ μουσικῆς- ὅπου ἐνῶ τὰ ἐπὶ μέρους δὲν χάνουν τὴν αὐτοτέλειά τους, συνυπάρχουν σὲ μιὰ συναγωγὴ ἐπὶ τῷ αὐτῷ. Καὶ ἐπειδὴ πιστεύω ὅτι ἡ ποίηση δὲν διαβάζεται μόνο -ὅσο διαβάζεται- ἀλλὰ ἀκούγεται κιόλας, κι ὅτι τὰ τραγούδια δὲν ἀκούγονται μόνο ἀλλὰ διαβάζονται ἐπίσης, προτίμησα τὴν ἔκδοση ἑνὸς βιβλίου ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ δίσκο ὥστε ἡ «ἀκολουθία» αὐτὴ νὰ ὑπηρετεῖ τὸ ἐνδιαφέρον τόσο τοῦ ἀναγνώστη ὅσον καὶ τοῦ ἀκροατῆ.
Ἡ ἱκανότητά μου στὴ μουσικὴ περιορίζεται στὸ νὰ γράφω κάποιες μελωδίες καὶ νὰ προσδιορίζω τὸ μουσικὸ κλίμα ποὺ ἐπιθυμῶ νὰ ἀκουστεῖ. Στὴν Ἀνακομιδὴ θέλησα νὰ περιοριστῶ σὲ τρία ὄργανα ποὺ μὲ ἔχουν καθορίσει: τὸ οὔτι, τὴν κιθάρα καὶ τὸ κόρνο. Χωρὶς τὴ συνδρομή, ὅμως, τῶν μουσικῶν μὲ τοὺς ὁποίους συνεργάστηκα τὸ ἀποτέλεσμα θὰ ἦταν, ἁπλῶς, ἀνήκουστο. Γι’αὐτὸ καὶ τοὺς εὐχαριστῶ ἀπὸ βάθους καρδίας:
Τὸν Χρίστο Τσιαμούλη γιὰ τὶς συνεχεῖς παρατηρήσεις καὶ διορθώσεις, τὸν Βασίλη Καπανίκη γιὰ τὶς ἐνορχηστρωτικές του ἰδέες καὶ τὴν ὀργάνωση τῆς παραγωγῆς, τὴν Καίτη Κουλλιᾶ καὶ τὸν Γιῶργο Καλκάνη, γιὰ τὶς ἐκφραστικὲς τους ἑρμηνεῖες, τὸν Δημήτρη Κωστῆ καὶ τὸν Γιῶργο Ἀνδρόνικο, γιὰ τὴ θερμή τους συνεργασία, ἀλλὰ καὶ τὸν Κωστὴ Ἀναγνωστόπουλο καὶ τὸν Παναγιώτη Νταβέλο, γιὰ τὴν ἐπιμέλεια καὶ τὴν ὑπομονή τους κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἠχογράφησης.
Ἄγγελος Καλογερόπουλος