Βγαίνει χωρίς να κοιτάξει πίσω της. Την ξιπάζει ο εαυτός της. Τον είχε για μικρό μέχρι τώρα. Αναζητά μέσα της απελπισία και φόβο. Μάταια. Δεν τα βρίσκει πουθενά. Παύει την αναζήτηση. Ψάχνει και το πένθος που την ακολουθούσε απ’ τη στιγμή που βρέθηκε δίπλα του. Το βρίσκει να παραμονεύει. Το πετά παράμερα, βηματίζει από πάνω του και προχωρά. Ύστερα ντύνεται τη νύχτα. Για να την πάρει μαζί της κι αυτήν και να την παραμερίσει. Μαζί με το βάρος τόσων και τόσων χρόνων.

Παίρνει το δρόμο της. Γυμνή απ’ όλα. Και λίγο πιο ανάλαφρη. Σκορπίζει πίσω της μικρά κουρέλια και κομμάτια απ’ όσα έχει ζήσει. Για να μικρύνει το φορτίο που ακόμα στους ώμους της γαντζωμένο είναι. Μέχρι να βρει απάγκιο για να κάτσει και ν’ αρχίσει το ξεκαθάρισμα. Κινά γι’ αλλού. Για το λιβάδι όπου έχουν ξεραθεί οι αντιθέσεις του καλού και του κακού, του άσπρου και του μαύρου. Παίρνει μαζί της θάρρος κι ανυπομονησία για ένα άλλο Εγώ, προσμονή κι ελπίδα. Και νερό για να φυτέψει τα δέντρα της δικής της ζωής.

Οι Μικρές καθημερινές (!) ιστορίες της ψυχολόγου-ψυχοθεραπεύτριας Μαρίας Σαμαρτζή-Παπαδοπούλου, αποτελούν 30 μοναδικές αποτυπώσεις των συγκλίσεων αλλά και των αντιθέσεων που βιώνουμε όλοι στις ζωές μας κάθε μέρα, σε όλα τα χρόνια μας, άλλοτε έντονα μα πάντοτε διαλεκτικά και κυρίως ανθρώπινα.