Έχουν ανοίξει οι καταρράκτες του ουρανού. Ο τόπος σείεται από μπουμπουνητά. Στη σκοτεινιά που επικρατεί και κάτω από την ανελέητη βροχή, τα πάντα καταρρέουν και βυθίζονται στη λάσπη. Η λάσπη ανεβαίνει και απλώνεται: ένα γκριζωπό στρώμα σκεπάζει τις σχισμές της γης και τις κατολισθήσεις. Η αγριάδα της φύσης εκδικείται την πολιτική των διεφθαρμένων κυβερνήσεων, που αδιαφορούν για το περιβάλλον και δε δείχνουν κανένα σεβασμό στην περιβαλλοντική γεωλογία· συγχρόνως εγγυώνται προμήθειες και απαλλαγές στις εταιρείες που σαν σκοπό έχουν τη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή και στη μαφία των κερδοσκόπων. Στη Βιγκάτα κυριαρχούν σκοτεινές αποχρώσεις και μελαγχολικοί τόνοι από τις σκιές που μακραίνουν στη στοιβαγμένη ακαταστασία των έρημων τοπίων· στα σεληνιακά νεκροταφεία από τραχιά βράχια, στις θαμπές ρωγμές και στα μεταλλικά απομεινάρια που μοιάζουν με οστά. Αυτός ο ξεχαρβαλωμένος συνδυασμός ρωγμών και κλίσεων είναι προάγγελος σκοτεινών γεγονότων. Το ακριβώς αντίθετο του εύθυμου τρόπου ομιλίας του Καταρέλλα, που επινοεί ήχους και ισοδυναμίες ανάμεσα στις λέξεις «λάσπη» και «αίμα»· και με τα μπερδεμένα γράμματα της δικής του αλφαβήτας χτίζει τόπους που οδηγούν στο λάθος. Εξάλλου λεκιασμένες με αίμα είναι οι λασπωμένες πληγές του τοπίου· και το λάθος ταυτίζεται με τον λαβύρινθο μέσα στον οποίο οι οικογένειες της Μαφίας θα ήθελαν να ωθήσουν τον αστυνόμο Μονταλμπάνο για να τον ξεγελάσουν και να τον πείσουν ότι το έγκλημα που ερευνά έχει σχέση με συζυγική απιστία και όχι με τη Μαφία…