Το γυφτόπουλο έπαιζε µε σκέρτσο και κάπου κάπου, εκεί που έπρεπε, βάραγε δυνατά, ντουµ, ντουµ,ντουµ, ξεχώριζε το ντέφι. Άλλες φορές πάλι πήγαινε γρήγορα µπροστά από τους άλλους και αυτοί έτρεχαν, και άλλες καθυστερούσε και πήγαινε το τραγούδι σε βαρύ πωγώνι. Του ’ριχναν αγριεµένες µατιές, αυτό έκανε τον αδιάφορο, µόνο ο ακορντεονίστας το κοιτούσε µε χαµόγελο και το σκούνταγε στην πλάτη. Στο τέλος τούς κάνει κι ένα γερό µπέρδεµα, έλεγες βαράει στον γάµο του Καραγκιόζη, αλλά πώς το ’πλασε, πώς το πήγε, βρέθηκαν σε λιγάκι όλοι µαζί σε µια δεµένη µουσική που αγάλλιασε τις καρδιές. «Γεια σας, καµάρια», φώναξε ο Μενέλης.
