Τά Εὐαγγέλια, παρά τά ἀναρίθµητα κείµενα πού ἔχουν γραφτεῖ γι’ αὐτά ἀνά τούς αἰῶνες, δέν ἀποτελοῦν ποτέ παρελθόν. Μήτε ἀπευθύνονται στό µέλλον. Δέν εἶναι γιά νά τά φέρουµε στά µέτρα µας, προβάλλοντας µέσω αὐτῶν τίς ἐπιδιώξεις καί τίς φιλοδοξίες µας, τή δίψα γιά κυριαρχία καί δύναµη ἤ τήν ἠθικολογία καί τίς ἰδεοληψίες µας. Μήτε κατατάσσοντάς τα στούς µύθους νά πιστεύουµε ὅτι ξεµπερδέψαµε µέ µερικά θρησκευτικά φληναφήµατα. Καθότι, περιέργως, ὅ,τι λέγεται στά Εὐαγγέλια, ἀργά ἤ γρήγορα, τό βρίσκουµε µπροστά µας.
Τά Εὐαγγέλια εἶναι παρόντα σέ ὅλες τίς ἐποχές καί ἡ παρουσία τους γίνεται ἀκόµη πιό οὐσιαστική ὅταν κυριαρχεῖ ἡ ἀπουσία νοήµατος. Ἄν καί ἡ ἀπουσία νοήµατος ἔχει µεταβάλει τόν κόσµο µας σέ τόπο ἀφόρητης ἐξορίας, ἔρχονται τά Εὐαγγέλια νά προσδώσουν νόηµα καί περιεχόµενο ἐκεῖ πού τίποτα δέν φέγγει, ἐκεῖ πού δέν εἶναι τίποτα ὁρατό. Μέ τά Εὐαγγέλια ἀντιπαλεύεται ὁ µηδενισµός, πού διαβρώνει ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς καθηµερινῆς ζωῆς, καί ἡ µαταιότητα τῆς καθηµερινότητας λαβαίνει ἕνα διαφορετικό περιεχόµενο, πού µερικές φορές δέν θά τολµούσαµε νά τό διανοηθοῦµε.