Ο Γιώργος Χρονάς είναι αυτό που λέμε "ο καλύτερός μου φίλος", κάποιος άλλος ομοτράπεζος, απόψε, είναι η μεγάλη μου λατρεία. Για τον άλλο, είμαι βέβαιος θα μιλήσω κάποια άλλη φορά. Θυμάμαι, ας είναι η ανάμνηση το συγκολλητικό στοιχείο όσων θα σας διαβάσω...Θυμάμαι λοιπόν τον Γιώργο Χρονά να κλαίει και να γελάει. Να πονάει, να βρίζει, να μετανιώνει, να μεγαλουργεί, να κάνει σφάλματα. Ο Γιώργος έζησε όλη τη ζωή. Χωρίς να δίνει και πολύ σημασία στις απαγορευτικές πινακίδες. Πέρασε από ναρκοθετημένες περιοχές, γνώρισε σπουδαίους ανθρώπους -λες και υπάρχει άνθρωπος που δεν είναι σπουδαίος- τέλος πάντων γνωστούς ανθρώπους, ερωτεύτηκε, αγάπησε, μίσησε. Έχασε την ψυχή του για να μπορέσει να την βρει. Και όταν την βρήκε, ο Θεός τον παρασημοφόρησε με όλες τις αρετές. Έμεινε πια να δίνει. Δεν είναι μόνο για τον εαυτό του ο Γιώργος. Νομίζω πως κανείς στην παρέα του δεν είναι μόνο για τον εαυτό του. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ασχολείται με ξεχωριστό ζήλο με το θέατρο. Χαίρεται πάρα πολύ τις συνεργασίες. Είναι σαν τους χρυσωρύχους. Ο Γιώργος σκάβει μέσα στον άλλο για να του φανερώσει την δυσδιάκριτη του φλέβα του χρυσού. Όσοι νέοι συγχρωτίστηκαν με το Γιώργο σε επίπεδο μαθητείας, αναδόμησαν την αυτοεκτίμησή τους και την πίστη στην αξία του έργου τους. Το περιοδικό Οδός Πανός είναι πράγματι ένα εργοτάξιο εξαιρετικών αισθημάτων. [...] (Από το κείμενο του Φώτη Θαλασσινού)